-->
O día 30 vin polo streaming de reuters
o final da mani dese día de protesta ante o congreso. O final foi un
momento incrible, unha inversión de 'el verdugo' de berlanga –da
tan famosa escea da cadea. Un cento de persoas quedaban sentadas e
non querían marchar, os furgóns das UIP arrodeáronos. Xusto nas
súas costas o valado metálico azul. Detrás das furgonetas, en
pleno Neptuno, algunha xente espallada, as unidades móviles da tv,
algunha xente que marchaba.
Unha vez arrodeados comezou un momento
de tensión; o silencio duraba pouco porque as rapazas non deixaban
de cantar proclamas. Pero nada pasaba.
Detrás dos furgóns un vehículo con
escobas xiratorias ía limpando a praza, na quedaran moitos restos de
lixo: plásticos, bolsas, papeis de xornais e diminutas nadas. Os
corpos especialistas realizaban as súas funcións, esas nas que non
se pensa cando transitamos e das que só nos decatamos cando algo
falla.
Ducias de xornalistas pasaron por entre
os furgóns e achegáronse aos que resistían, ás testemuñas dun
día que se resistía a rematar. Comezaron a facer fotos dende todos
os ángulos. As luces azuis dos furgóns impedían calquera
relaxación; as manifestantes seguían. Alguén se ergueu e foi
camiñando cara aos policías, onda el varios fotógrafos e cámaras.
Volveu e sentou de novo. Pasou algo de tempo, se cadra dez minutos e
a xente comezou a se erguer, de vagariño.
Eu seguía o twitter ao mesmo tempo e
algúns notábeis daban consellos: cara a rúa das hortas hai saída
aberta, por alí hai paso, recomendaban.
Comezaron a marchar e nada lles pasou.
O grupo comezou a espertar, a ir en ringleira cara a saída que
deixaban os furgóns. Cada vez máis. Quedaban poucos. En breve tres
soas, sentadas, dous en pe, como falando e dándose unha aperta. E
mirando de redor. Un policía achegóuselles. Sinalou a saída.
Marcharon.
Entraron dous mozos do servizo de
limpeza coas basoiras grandes e comezaron a limpar. O straming
rematou. Que raro tanto acordo, pensei; que ben feito todo.
